Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Μιλάνε οι άντρες για τα προσωπικά τους μπαίνοντας σε λεπτομέρειες όσο οι γυναίκες;

Η ερώτηση δεν είναι πια και τόσο απλή.

Ιστορίες να σκεφτείς
Στις εποχές που ένας καθωσπρέπει άντρας έπρεπε να είναι «ιππότης», η απάντηση ήταν «ποτέ». Ιστορικά, απ’ ό,τι ξέρουμε, ο πρώτος που αντιμετώπισε σοβαρά κι επαγγελματικά το ερώτημα ήταν ο Γουίλιαμ Κόνγκριβ, ταλαντούχος Βρετανός που πριν καν γίνει 30 χρόνων είχε γράψει τέσσερα πετυχημένα θεατρικά έργα και ήταν κάτι ανάλογο με σημερινό Χολιγουντιανό σταρ. Φορούσε, όπως ήταν της μόδας το 17ο αιώνα, τεράστιες παρφουμαρισμένες περούκες, κομψά μεταξωτά κοστούμια με φιόγκους και δαντέλες και είχε τρομερή επιτυχία στις δεσποινίδες (αλλά και σε αρκετές κυρίες) της εποχής του.

Τα εν δήμω
Όμως, ξαφνικά το πρόβλημά του έγινε ακριβώς αυτό: η επιτυχία του ως θεατρικού συγγραφέα αλλά και ως αρσενικού «άλφα». Το ποτήρι για τους ζηλόφθονους ξεχείλισε όταν έσπασε ταμεία η κωμωδία του με τίτλο Έρωτας για τον έρωτα, με την οποία λάνσαρε μάλιστα και την επίμαχη έκφραση «kiss and tell», που σε σωστή ελληνική απόδοση σημαίνει «πηδάω και μιλάω».
Με το έργο αυτό πολλοί θεώρησαν ότι επιβεβαιώνονταν οι φήμες ότι ο Κόνγκριβ αντλούσε έμπνευση για τις έξυπνες αλλά προκλητικές και γεμάτες σεξουαλικά υπονοούμενα κωμωδίες του από προσωπικές του εμπειρίες. Σήμερα ακριβώς γι’ αυτό θα έπαιρνε το Όσκαρ (ή έστω ένα Bafta), αλλά εκείνη την εποχή ήταν απαράδεκτο. Δεν μπορούσες τότε, κύριε, να βγάζεις στα μανταλάκια τα προσωπικά σου, εκθέτοντας μάλιστα απροστάτευτες δεσποσύνες (και κυρίες).

Payback time
Φρίκη, σκέφτηκε ο πουριτανός επίσκοπος και θεολόγος Τζέρεμι Κόλιερ, δεν φτάνει που κουτουπώνει τις γυναίκες και τις κόρες μας, τα κάνει βούκινο για να γελάνε όλοι και βγάζει και χρήματα από πάνω ο άθλιος. Και ο Κόλιερ, που εκτός των άλλων ήταν και θεατρικός κριτικός (όπως λέμε γυναικολόγος-υδραυλικός), έγραψε μια τεράστια κριτική-κόλαφο με την οποία έκοψε τον καημένο τον Γουίλιαμ φέτες και γκρέμισε τη θυελλώδη καριέρα του σαν πύργο από ζαρτιέρες.

Σώπα και άκου
Πάμε πάλι. Τελικά, μιλάνε οι άντρες για τα προσωπικά τους όσο οι γυναίκες; Ξεκινώντας ανάποδα, από το σημείο σύγκρισης «όσο οι γυναίκες», η εύκολη απάντηση είναι «όχι». Γιατί πολύ απλά οι γυναίκες μιλάνε συνέχεια και, απ’ ό,τι ξέρω, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

1. Οι άντρες δεν μιλούν πολύ
Σήμερα οι περισσότεροι άντρες δεν έχουν πρόβλημα να μιλήσουν για τη σχέση τους ή γενικά κι αόριστα «για σχέσεις» και, φυσικά, για σεξ. Το ταμπού που εξακολουθούν να έχουν είναι τα συναισθήματα. Δεν είναι καθόλου εύκολο για έναν άντρα να μιλήσει για συναισθήματα, και μάλιστα με άλλους άντρες και κυρίως με τους φίλους του. Ενστικτωδώς νιώθει λες και στέκεται γυμνός στο Σύνταγμα. Και αν δεν μπορεί να το αποφύγει, δεν θα παραδεχτεί ότι είναι ερωτευμένος, αλλά θα προτιμήσει κάτι που θα περιγράψει την κατάσταση σχεδόν σαν αρρώστια ή συμφορά: «Καψουρεύτηκα, γαμώτο», «Την πάτησα, έχω κολλήσει μαζί της». Σαν εργατικό ατύχημα ή, έστω, σαν αφόρητο πονόδοντο. Σαν κατάρα ή καπρίτσιο της μοίρας, που ενδεχομένως με τη σωστή φαρμακευτική αγωγή θα θεραπευτεί.

2. Οι άντρες μιλούν πολύ
Με το σεξ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι άντρες δεν φοβούνται να μιλήσουν γι’ αυτό, αλλά και πάλι, ενστικτωδώς, δεν αφήνουν ποτέ να εννοηθεί ηδονή, χάσιμο, ικανοποίηση. Αυτά πάνε πακέτο στο αντρικό υποσυνείδητο με μια ανυπόφορη λέξη: αδυναμία. Όχι μόνο γι’ αυτόν που ενδεχομένως πέφτει στο ολίσθημα κι εξομολογείται, αλλά και γι’ αυτούς που ακούνε. Αν η ιστορία πάρει τέτοια τροπή, στην αντροπαρέα πέφτει αφόρητη αμηχανία, μέχρι να πει κάποιος ένα «Τι λες, ρε φίλε, θα μας τρελάνεις;» και να σκάσουν όλοι στα γέλια και να επανέλθουν στην «ομαλότητα». Για τους άντρες το σεξ στις κουβέντες με φίλους είναι κάτι ανάμεσα σε πολεμική επιχείρηση και αθλητικό γεγονός. Εμπεριέχει σοβαρή δόση κατάκτησης, πολλές επιδόσεις, λαβές και ακροβατικά. Αυτά σε πρώτο επίπεδο.
Όμως, σου έχω έκπληξη.

Η έκπληξη
Οι άντρες, όπως όλοι οι άνθρωποι, δεν είναι και βράχοι, δεν μπορούν να ζουν τσιμεντωμένοι σαν Ναΐτες Ιππότες. Όλοι έχουμε έναν κολλητό φίλο, που σε αυτόν λαχαίνει ο κλήρος να ακούει τα πάντα, από τις πιπεράτες σεξουαλικές λεπτομέρειες μέχρι τις αστοχίες, τα λάθη αλλά και τα συναισθηματικά δακρύβρεχτα. Αυτός ο κολλητός τρώει την μπόρα, υφίσταται όλο το έπος και οι άλλοι, η παρέα, ακούνε κάτι τίτλους και μια επιφυλλίδα.
Και εκεί συμβαίνει το παράδοξο: Το πόσο και σε ποιο βάθος θα μιλήσει ένας άντρας για μια σχέση του είναι αντιστρόφως ανάλογο με τη σημασία που αυτή έχει στη ζωή του. Με απλά λόγια, για τη γυναίκα που θεωρεί πολύ σημαντική, με την οποία είναι ερωτευμένος, θα μιλήσει σχετικά λίγο, επιφανειακά, «ανώδυνα». Για σχέσεις όμως που θεωρεί πιο εφήμερες ή απλώς «υποκατάστατα» δεν θα έχει πρόβλημα να μπει και σε περισσότερες λεπτομέρειες.
Συχνά οι περιστασιακές σχέσεις για έναν άντρα είναι εξαιρετικές ευκαιρίες για παρεΐστικη καυχησιολογία, κεράσματα αφιερωμένα στα πλούσια ανατομικά ατού της ηρωίδας της ιστορίας και κομπλιμέντα «μπράβο, ρε θηρίο» στον πρωταγωνιστή. Εκτός κι αν υπάρχει υποψία ότι η συγκεκριμένη «αρπαχτή» μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι σοβαρό – οπότε, πάλι μούγκα στη στρούγκα. Κανείς άντρας δεν θέλει να κάνει ρόμπα στην παρέα του μια γυναίκα με την οποία υποψιάζεται (ή ελπίζει) ότι σύντομα θα είναι ζευγάρι. (Το ίδιο και αν είναι αδελφή φίλου. Οπότε, μου φαίνεται, τη γλίτωσες.)

Μοντέρνοι καιροί
Όλα τα παραπάνω χοντρικά ισχύουν για άντρες κάπου ανάμεσα στην πρώτη δουλειά και τα πρώτα άντα. Για τους πιτσιρικότερους ισχύουν οι κανόνες σχέσεων του Facebook και του Twitter. Για τη γενιά αυτών των αγοριών που αποφεύγουν πεισματικά να μπουν στη συνομοταξία «άντρες», οπλισμένα με όσο περισσότερα ηλεκτρονικά γκάτζετ και επιμελείς αποτριχώσεις μπορούν να σηκώσουν, οι παραδοσιακοί αρσενικοί άγραφοι κανόνες είναι θολοί, σαν να κάηκε η κάρτα γραφικών.
Μάλιστα, συχνά το σεξ γίνεται καλό θέμα για τουίτ και αναρτήσεις στον «τοίχο»: σχόλια, ατάκες, εξυπνάδες, ίσως και φωτογραφίες (όχι αναγκαστικά explicit), με τις οποίες σχολιάζει τα πικάντικα ενσταντανέ σαν τηλεκριτικός με τους κολλητούς του. Σε ακραίες περιπτώσεις, ο σχολιασμός φτάνει σε επίπεδα του τύπου: Θεέ μου, έχεις χάλια νύχια, απεριποίητα, το σεξ μαζί σου «έχει πλάκα», αλλά έχεις «κοτόδερμα» και κυτταρίτιδα κι αν δεν σου άνοιγα τα μάτια (hellooo!!?), δεν θα είχες πάρει είδηση τις βαφές μαλλιών του Κορρέ και θα πασαλειβόσουν ακόμα με τις διάφορες πλαστικούρες.
Οπότε, ναι, οι άντρες, αν είμαστε εικοσάρηδες, μιλάμε. Πολύ. Ατελείωτα. Όχι σαν εσάς τις γυναίκες, περισσότερο. Και όχι μόνο με λόγια face to face, αλλά επειδή είμαστε κολλημένοι με τα γκάτζετ, μιλάμε με SMS, με Skype, με ποστ και με οπτικοακουστικά ντοκουμέντα MP3 ή MP4 στο filesonic, απ’ όπου σε χρόνο dt θα τα έχει κατεβάσει όλη η παρέα, για να μπορούμε να σχολιάσουμε εσένα αλλά και όλη τη φάση τεκμηριωμένα.

Μη μιλάς μιλιά
Και μη διαμαρτύρεσαι, γιατί έπρεπε να το είχατε σκεφτεί καλύτερα όταν αγωνιζόσασταν να μας κάνετε να ξυπνήσουμε, να καλλιεργήσουμε τη «συναισθηματική μας νοημοσύνη», να απενοχοποιηθούμε από τα αντρικά κολλήματα και να ανοιχτούμε.
Συναισθηματική νοημοσύνη μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι δεν αποκτήσαμε, αλλά καταλάβαμε ότι ο «κοινωνικός σχολιασμός» έχει πλάκα. Ουπς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου